અનોખુ માતૃત્વ (ભાગ 1 )

 

જયારે એક બાળકનો જન્મ થાય છે ત્યારે એક માતા પિતાનો પણ જન્મ થાય છે. એક સ્ત્રી માતા બને છે ત્યારે એક નવા જ અઘ્યયનો પ્રારંભ થાય છે . દરેક માતા માટે પોતાનું બાળક એ જ વિશ્વ બની જાય છે. અને બાળક માટે માતા સર્વસ્વ. માતૃવ દરેક માતા માટે ભિન્ન હોય છે. આજે હું તમને એક એવા માતૃત્વ વિષે વાત કરીશ જે મારી નજરમાં એક આદર્શ માતૃત્વ કહી શકાય. આપણે એ માતાને મીરાના નામથી સંબોધીશું.

 મીરા એક હાઈ સ્કૂલમાં વિજ્ઞાનની શિક્ષિકા. ખુબ શાંત વ્યક્તિત્વ, વિદ્યાર્થીઓ માં તેની છાપ એક કડક શિક્ષિકા તરીકે હતી. વિજ્ઞાન વિષયને આત્મસાત કરી લીધેલો. એક આદર્શ શિક્ષિકા કહી શકાય. એજ શાળામાં ગણિતના શિક્ષક અમર સાથે મીરા પ્રેમના બંધનમાં હતી. મીરાના શિરે પરિવારને થોડી જવાબદારી અને અમરના પરિવારનો વિરોધ આ કારણો સર લગ્નમાં મોડું થયું. લગભગ ૩૦ વર્ષની ઉમેરે બાને એ ભાગીને લગ્ન કર્યા.મુંબઈ આવીને બાને એ પોતાના કોચિંગ ક્લાસ શરુ કાર્ય.ધીરે ધીરે વ્યવસાય બરાબર સ્થિર થયા ત્યારે મીરાંએ માતા બનવાનું વિચાર્યું પરંતુ મોટી ઉમેરીને કારણે તેમાં અનેક મુશ્કિલો આવી. કુશળ તબીબની સારવાર અને ઈશ્વરની કૃપાથી તેની કુખે એક સુંદર બાળકીનો જન્મ થયો. 

 તેમના જીવનમાં ખુશીઓનો પ્રકાશ લઈને જન્મી એટલે તેનું નામ જ્યોતિ રાખવાં આવ્યું. જ્યોતિના જન્મ સમયે થોડા કોમ્પ્લિકેશન થવાથી મીરાંનું ગર્ભાશય કાઢી નાખવું પડ્યું. મીરા જ્યોતિના માતૃત્વને સર્વસ્વ માની ખુશ હતી. જ્યોતિ ફૂલથી કોમળ અને નાજુક હતી. એની કિલકારીઓથી ઘર ભરાઈ જતું. મીરાંને અમર તેના પાલનપોષણમાં વ્યસ્ત થયા. જ્યોતિની દરેક વાતનું ધ્યાન રાખતા. મીરા એ પણ થોડા વર્ષો કામને દૂર રાખ્યું બધો સમય જ્યોતિને આપતી. જ્યોતિ જયારે શાળા એ જવા લાગી ત્યારે મીરા કોચીગ ક્લાસમાં શીખવતી. બાકીનો બધો સમય જ્યંતિને આપતી. અમર પણ કામ સિવાયનો બધો સમય જ્યોતિને આપતો . ત્રણેયની દુનિયા પ્રેમ અને ખુશીથી માલામાલ હતી.

  એક દિવસ જ્યોતિની શાળામાંથી ફોન આવ્યો કે તેની રમતા રમતા ગાર્ડનમાં ચક્કર ખાઈને પડી ગઈ છે. બને શાળાએ દોડ્યા. જ્યોતિને દવાખાને લઇ ગયા. ત્યાં એના બધા ટેસ્ટ કરાવ્યા. પહેલા તો કઈ શંકાસ્પદ ના આવ્યું . પરંતુ બીજીવાર આવું જ બન્યું ત્યારે બધા રિપોર્ટ કરાવતા ખબર પડી કે જ્યોતિને બ્લડ કેન્સર હતું. ૧૦ વર્ષની નાનીવયમાં જ્યોતિના શરીરને એક ગંભીર બીમારીએ ઘેરી લીધું. મીરા અને અમરની દુનિયા એક પળમાં વેરાન થઇ ગઈ બંને એકબીજાને ભેટી ખુબ રડ્યા. આંસુઓનું પૂર પણ હૃદયમાં ઉમટેલા તોફાનને શાંત ન કરી શક્યું. આખરે હોસ્પિટલના બિછાને સુતેલી જ્યોતિને જોઈ મીરાંએ પોતાન આંસુ લૂછી નાખ્યા. બોલી,"અમર, આપણી દીકરીના જીવનને બચાવવા આપણાથી જેટલા પ્રયત્નો થશે તે કરીશુ. આપણે હાર નહિ માનીયે. આપણે લડીશુ અને કેન્સરને હરાવીશું. આજથી રડવાનું બંધ! જ્યોતિની સામે કયારેય હિમ્મત નથી ખોવાની. આપણે આપણી દીકરીને બચાવીશું." જ્યોતિનું ગજબ સામર્થ્ય જોઈને અમરને પણ હિમ્મત આવી બંને આ કપરી પરીક્ષામાંથી પસાર થવા આંસુ લૂછીને તૈયાર થઇ ગયા .

(ક્રમશ)